ADHD nie istnieje?
Jednym z najpowszechniejszych mitów na temat ADHD jest przekonanie, że ADHD to fikcja, a objawy
ADHD występują u wszystkich. Twierdzi się, że przyczyna leży w kontekście obecnego rytmu
funkcjonowania, w którym jest mnóstwo bodźców, powiadomień, rozpraszaczy, stresu… Aby zrozumieć,
że te rozproszenia nie mają nic wspólnego z nowoczesnym światem, musimy spojrzeć w historię.
Krótkie spojrzenie w przeszłość ADHD
Wczesne wzmianki o tym, co współczesne DSM-5 definiuje jako ADHD, pojawiały się już w XVII
wieku. Wówczas nie było mowy o nowoczesnych rozpraszaczach, takich jak powiadomienia, media
społecznościowe czy jasne reklamy.
1775 – Dr Melchior Adam Weikard w ogólnych zarysach opisuje „brak uwagi”
W 1775 roku Melchior Adam Weikard opublikował niemieckojęzyczne dzieło „Mangel der
Aufmerksamkeit, Attentio Volubilis”. W swojej książce Weikard opisuje kilka objawów braku uwagi,
które w szczegółach odpowiadają zaburzeniu, które znamy dzisiaj. Wiele z jego obserwacji przetrwało
próbę współczesnego czasu.
Weikard charakteryzuje osobę z „brakiem uwagi” jako kogoś, kto jest rozproszony przez wszystko, nawet
przez własną wyobraźnię, wkładającego więcej wysiłku w zadania, niestałego, niedbałego, z pracą pełną
błędów i ogólnie zdezorganizowanego. Odnosi się również do tego, co dziś nazywamy impulsywnością,
w sposób, który pasuje do kryteriów diagnostycznych DSM-V dotyczących braku uwagi oraz sugeruje
kryteria dla nadpobudliwości i impulsywności.
1798 – Dr Alexander Crichton formalnie definiuje uwagę
W 1798 roku Dr Alexander Crichton z Edynburga w Szkocji opublikował swoje badanie zatytułowane
„An Inquiry into the Nature and Origin of Mental Disorders”. Wprowadził pierwszą formalną definicję
uwagi, kładąc podwaliny pod diagnozę ADHD. Crichton pisał o tym, jak każdy zewnętrzny bodziec lub
myśl zajmuje umysł na tyle, że osoba nie jest w stanie odbierać klarownych wrażeń z innych źródeł.
Zauważył, że różne bodźce, jak hałas czy zmiany temperatury, mogą zniszczyć stałą uwagę.
1845 – Dr Heinrich Hoffmann wprowadza termin „Attention Deficit Disorder” (ADD)
W 1845 roku niemiecki lekarz Heinrich Hoffmann opublikował książkę „Der Struwwelpeter”, w której
opisał chłopca, który nie potrafił usiedzieć w miejscu. Książka ta pomogła zwiększyć świadomość ADHD
i wprowadziła termin „Attention Deficit Disorder” (ADD).
Przez ponad 350 lat ADHD pozostaje tematem intensywnych badań, gorących dyskusji i licznych
kontrowersji. Choć niektórzy nadal kwestionują jego istnienie jako odrębnej jednostki klinicznej, nauka
dostarcza coraz więcej dowodów na biologiczne podstawy tego zaburzenia. Ponad 120 000 publikacji,
tysiące badań oraz nieustanny rozwój metod diagnostycznych i terapeutycznych świadczą o tym, że
ADHD to nie chwilowa moda, lecz realne wyzwanie, które wymaga zrozumienia i skutecznego wsparcia.
Dyskusja na ten temat z pewnością nie dobiegła końca – ale jedno jest pewne: ADHD istnieje, a osoby
nim dotknięte zasługują na rzetelną diagnozę i odpowiednie leczenie.